Wat voor gebarentaal is het als je geen pure American Sign Language (ASL) met zijn eigen grammatica gebruikt of exact Engels met gebaren gebruikt? Het heet pidgin signed English of PSE. Een recentere term is “contact signing”, wat aangeeft dat het een taal is die zich ontwikkelt tussen mensen die contact hebben met Engels en gebaren.
Eén variant is Conceptually Accurate Signed English (CASE), dat het teken kiest op basis van de betekenis in ASL in plaats van de klank of spelling in het Engels, maar de Engelse grammaticale volgorde gebruikt bij het construeren van het teken. Dit verschilt van Manually Coded English, waarbij de tekens Engelse woorden vertegenwoordigen in plaats van de concepten die ze vertegenwoordigen in ASL.
Pidgin is de term voor elke taal die op natuurlijke wijze ontstaat tussen mensen die verschillende talen gebruiken. Maar pidgins zijn meestal smal, vereenvoudigd, hebben een beperkte woordenschat en geen moedertaalsprekers.
Om deze redenen raakt de term uit de gratie. Dit komt deels doordat PSE de vorm van gebarentaal is die veel wordt gebruikt op plekken als Gallaudet en het National Technical Institute for the Deaf (NTID). Maar er zijn ook aanzienlijke verschillen in de pidgins die zich ontwikkelen tussen twee gesproken talen en tussen gebarentalen en gesproken talen.
Inhoudsopgave
Wat is Pidgin Signed English?
PSE is geen echte taal en kent geen regels. Gebarentaalexperts zien het als een manier om de kloof tussen native ASL-sprekers en native Engels-sprekers te “overbruggen”. Native speakers kunnen doof of horend zijn. Het bevat een mix van ASL-regels en Engelse grammatica. De gebaren die in PSE worden gebruikt, komen uit ASL, maar worden niet op een ASL-achtige manier gebruikt, maar in een normaler Engels patroon.
Om de communicatie te versnellen, kunnen PSE-sprekers bepaalde elementen van de Engelse taal niet gebruiken, zoals de bepaalde en onbepaalde lidwoorden “the” en “a”. Ze kunnen de uitgangen van woorden niet gebruiken, zoals het niet ondertekenen van “ing”, of het niet altijd ondertekenen of vingerspellen van de verleden tijd. Bijvoorbeeld, iemand zou “I finish clean” kunnen zeggen in plaats van “I washed”. PSE is vrij individualistisch en gebruikers communiceren op de manier die zij prettig vinden. Het gebruik van PSE lijkt meer op een continuüm tussen ASL en Engels.
Onderzoek naar PSE
Ceil Lucas van de afdeling Taalkunde van Gallaudet University heeft samen met Clayton Valli behoorlijk wat onderzoek gedaan naar PSE. Het werk van Lucas en Valli wordt uitgebreider beschreven in het boek “Language Contact in the American Deaf Community” uit 1992 (ISBN 0-12-458040-8). Ze wezen op de verschillen tussen PSE en gesproken pidgins en stelden in plaats daarvan de term “contact signing” voor.
Eén verschil is dat er geen gebruik wordt gemaakt van verschillende woorduitgangen die in het Engels voorkomen, zoals de bezittelijke en verleden tijdsuitgangen. Een ander belangrijk verschil is dat de woordenschat voor contactgebaren afkomstig is van ASL, terwijl de grammatica afkomstig is van het Engels, wat niet is wat je normaal gesproken in gesproken taalpidgins tegenkomt.