De talus is het bot bovenop de voet dat dient als steun voor het scheenbeen en het gewicht van het hele lichaam draagt. De talus wordt beschouwd als een kort bot en is een van de belangrijkste botten van de enkel. Het is iets langer dan 5 centimeter bij vrouwen en iets meer dan 6 centimeter bij mannen. Het woord “talus” komt van het Latijnse woord voor dobbelsteen, omdat Romeinse soldaten dit bot van paarden gebruikten om dobbelstenen te maken voor kansspelen.
Inhoudsopgave
Anatomie
De talus is een zeer compact en hard bot dat deel uitmaakt van het enkelgewricht waar de tibia (scheenbeen) en fibula de voet ontmoeten. Het bevindt zich bovenaan de voet en is een van de zeven tarsale botten . De talus is 5-6 centimeter lang en is bedekt met kraakbeen om de bewegingen van de talus te dempen als onderdeel van zowel de enkel als de voet.
De talus is verbonden met de tibia aan de bovenkant (superieur), de calcaneus aan zowel de achterkant (posterieur) als de onderkant (inferieur), de naviculaire aan de voorkant (anterieur) en de cuboideum aan de onderkant (inferieur). Bloed wordt aan de talus geleverd via de arteria tibialis posterior, tibialis anterior en peroneus. De arteria tibialis posterior is de belangrijkste bloedtoevoer voor de talus.
De delen van het talus zijn:
- Hoofd , dat aansluit op het naviculaire deel, de nek
- Koepel , die verbinding maakt met het scheenbeen
- Achterste facet , dat verbinding maakt met het calcaneus
- Voorste facet , dat aansluit op het cuboïde
Er zijn uitsteeksels op de rug en zijkant, het posterieure uitsteeksel en het laterale uitsteeksel. Er is een depressie onder de talus, de sulcus tali.
Functie
De talus is cruciaal voor de functie van de enkel. Wanneer het samen wordt bekeken binnen de enkel en in relatie tot de andere tarsale botten, lijkt het op een cardangewricht op de aandrijfas van een auto. De talus werkt op dezelfde manier, waardoor de verbindende botten van de enkel er in meerdere richtingen omheen kunnen glijden terwijl ze gewicht ondersteunen.
Het talus is het belangrijkste bot dat de enkel met het onderbeen verbindt. Het talus dient als verbindingspunt voor meerdere botten en krijgt veel kracht te verduren bij draaiing of plotselinge belasting van de voet en enkel.
Geassocieerde voorwaarden
De meest voorkomende verwonding aan het sprongbeen ontstaat door een draaiende beweging. Dit kan leiden tot zeer kleine, pijnlijke breuken van het sprongbeen en schade aan het bindweefsel en het kraakbeen eromheen.
Nieuwere mechanismen van letsel hebben de incidentie van talusfracturen vergroot, omdat sporten of voertuigen zijn veranderd. Snowboarders hebben bijvoorbeeld een toename gezien in fracturen van het laterale proces van de talus. Dit soort verwondingen waren ooit erg zeldzaam en werden vaak over het hoofd gezien, omdat ze op een röntgenfoto subtiel kunnen zijn.
Ernstige enkelfracturen of verdraaiing kunnen resulteren in een talusfractuur . Buiten de verdraaiingsbeweging is er meestal behoorlijk wat kracht nodig om de talus te breken, wat kan gebeuren door vallen van grote hoogte of door frontale auto-ongelukken. Oudere mensen hebben een grotere kans op talusfracturen.
Tot de 20e eeuw werden talusfracturen zelden gedocumenteerd. In 1919 merkten artsen een toename op van talusfracturen die voortkwamen uit vliegtuigcrashes. Dezelfde soorten verwondingen komen vandaag de dag voor bij auto-ongelukken met hoge snelheid en vallen van zeer hoge plaatsen.
Talusfracturen worden ingedeeld van type 1 tot en met type 4:
- Type 1 talusfracturen hebben een duidelijke verticale breuklijn, maar weinig of geen scheiding van de twee delen van de talus en deze blijft in de juiste anatomische positie binnen de enkel. Slechts één van de drie bloedvaten die de talus van bloed voorzien, is doorgaans aangetast. Een type 1 talusfractuur geneest doorgaans goed zonder enige necrose (afsterving) van het bot.
- Type 2 talusfracturen hebben een duidelijke scheiding over de breuk, maar de talus blijft nog steeds grotendeels op zijn plaats in de enkel. Bij een type 2 talusfractuur kan het bot bijna altijd worden gereduceerd (weer aan elkaar worden gezet), maar er kan op de lange termijn schade en mogelijke necrose van het bot optreden. In dit geval kunnen twee van de drie slagaders die de talus voeden beschadigd raken.
- Type 3 talusfracturen hebben hetzelfde soort scheiding als een type 2 fractuur met de toevoeging van een enkelontwrichting. Dit betekent dat de positie van de botten rond de talus is beïnvloed en mogelijk niet op dezelfde manier op elkaar passen als wanneer er geen letsel was. Verstoring van alle drie de bloedvaten komt vaak voor bij een type 3 talusfractuur en necrose van het bot kan optreden.
- Type 4 talusfracturen omvatten niet alleen de dislocatie van het taluslichaam (het achterste deel) van het calcaneus, maar ook de scheiding van de kop van het talus van de andere tarsale botten ervoor. Dit zou een subtiel verschil kunnen zijn met een type 3 talusfractuur en maakte oorspronkelijk geen deel uit van het classificatiesysteem.
Ongeacht het type talusfractuur zijn de symptomen vergelijkbaar en omvatten:
- Pijn
- Zwelling en misvorming van de enkel
- Onvermogen om gewicht te dragen
- Verminderde bewegingsvrijheid
- Tederheid
De behandeling van talusfracturen is afhankelijk van de ernst en omvat een combinatie van:
- Chirurgie
- Immobilisatie
- Fysiotherapie
- Krukken of andere hulpmiddelen voor gewichtsvermindering
- Pijnverlichting
Langetermijncomplicaties van talusfracturen kunnen artritis en meerdere operaties zijn.
Congenitale verticale talus is een zeldzame genetische misvorming van de talus die in de baarmoeder ontstaat en bij de geboorte wordt vastgesteld. Verticale talus is pijnloos bij de geboorte, maar kan extreem pijnlijk worden voor de patiënt als het onbehandeld blijft. Meestal wordt verticale talus gecorrigeerd met een operatie rond de leeftijd van 9 maanden tot 1 jaar. Vóór die leeftijd raden sommige artsen aan om niet-chirurgische behandelingen te proberen, zoals speciale schoenen of beugels.
Als het verticale talus tijdens de kindertijd niet wordt gecorrigeerd, is het bij volwassenen extreem moeilijk om dit te herstellen en zijn er meerdere operaties nodig.
Revalidatie
Letsels aan de talus vereisen een hoogenergetisch trauma en het kan weken tot maanden duren om volledig te herstellen. Stabiele fracturen, hierboven vermeld als type 1 talusfracturen, zijn fracturen waarbij het bot nog steeds in de juiste anatomische positie zit. Dit zijn de enige typen talusfracturen die redelijkerwijs behandeld kunnen worden zonder operatie.
Ernstigere talusfracturen die als instabiel worden beschouwd, wat betekent dat de botten van hun plaats zijn verschoven, vereisen een operatie om de botten terug te plaatsen waar ze horen en ze vast te zetten. De botten worden vaak op hun plaats gehouden met schroeven.
Vanwege de functie van het talus mag er geen gewicht op worden gezet tijdens het begin van de herstelperiode, wat de eerste acht tot twaalf weken kan zijn. Gewichtsverlies omvat het dragen van een gips en het gebruik van krukken of een knie-scooter.
Ondanks de noodzaak om het gewicht van een genezende talus af te houden , kan de arts u aanraden om zo snel mogelijk te beginnen met het bewegen van uw enkel. Bij chirurgische gevallen zal de arts waarschijnlijk beweging voorstellen zodra de wond geneest. Bij niet-chirurgische gevallen zal de arts waarschijnlijk beweging van de enkel voorstellen zodra het gips is verwijderd.
Zodra het weer mogelijk is om gewicht op uw enkel te dragen, zal de arts waarschijnlijk een geleidelijke introductie van gewichtsdragende maatregelen voorstellen. Meestal houdt dit in dat u een orthopedische laars draagt om het gewicht over meerdere gebieden in de voet te verdelen en het gewicht naar hoger op het been te verplaatsen.