Wat betekent het om doof te zijn en hoe verschilt dat van slechthorend (HOH)? Het antwoord hangt af van wie je het vraagt en vanuit welk perspectief je ernaar kijkt. De medische gemeenschap heeft bijvoorbeeld een strikte definitie, maar mensen binnen de dove of HOH-gemeenschap kunnen een heel andere mening hebben.
Inhoudsopgave
Medische definitie
Medisch gezien wordt gehoorverlies gedefinieerd door de resultaten van een gehoortest. Er zijn parameters vastgesteld om iemand te classificeren als doof of slechthorend. Een volledige gehoortest onderzoekt hoe luid geluiden in het frequentiebereik moeten zijn om ze te kunnen detecteren. Het meet ook hoe goed u spraak kunt verstaan.
Als u geen geluiden kunt detecteren die zachter zijn dan 90 dB HL (decibel Hearing Level), wordt dit beschouwd als een ernstig gehoorverlies voor die frequenties. Als het gemiddelde van de frequenties bij 500 Hz, 1000 Hz en 2000 Hz 90 dB of hoger is, wordt de persoon als doof beschouwd.
Een slechthorende persoon kan een scala aan gehoorverlies hebben van mild tot ernstig. Er moet worden opgemerkt dat er versterkingstechnologie beschikbaar is voor mensen met mild tot ernstig gehoorverlies.
Culturele definitie
De culturele definitie is heel anders dan de medische definitie. Volgens de culturele definitie heeft doof of slechthorend zijn niets te maken met hoeveel je kunt horen. Het heeft in plaats daarvan te maken met hoe je jezelf identificeert. Heb je meer affiniteit met horende mensen of met dove mensen? Veel medisch slechthorende mensen beschouwen zichzelf als cultureel doof.
Soms kan dit verschil tussen culturele doofheid en mensen met ernstig gehoorverlies worden aangegeven in de manier waarop het woord “doof” wordt geschreven. Als u bijvoorbeeld “Doof” met een hoofdletter D ziet , duidt dit doorgaans op dovencultuur . Aan de andere kant duidt “doof” gespeld met een kleine “d” op gehoorverlies en beschouwt de persoon zichzelf mogelijk niet noodzakelijkerwijs als onderdeel van de dovencultuur.
Psychologische definitie
Er zijn ook mensen die medisch en functioneel doof zijn en volhouden: “Ik ben niet doof, ik ben slechthorend.” Deze uitspraak wordt vaak gedaan door mensen met gehoorverlies die de mate van hun gehoorverlies ontkennen. Ze zijn misschien niet bereid om de ernst van hun gehoorverlies toe te geven.
Bovendien vervagen de grenzen nog meer door de vooruitgang in de technologie van cochleaire implantaten . Veel mensen met ernstig gehoorverlies kunnen nu mondeling communiceren en deelnemen als horend persoon.
Om deze redenen heeft de manier waarop iemand zichzelf identificeert in termen van zijn of haar gehoorverlies vaak meer te maken met persoonlijke perceptie of keuze dan met iets anders.
Dubbele definitie
Zijn mensen met cochleaire implantaten waarvan het gehoorverlies is teruggebracht tot slechts 20 dB slechthorend of doof? Volgens de lekenmening van de auteur is het antwoord: “beide”.
Wanneer een persoon met een cochleair implantaat het implantaat draagt en goed kan horen, is hij slechthorend. Wanneer het implantaat uit staat en hij niets kan horen, is hij doof. Hetzelfde geldt voor hoortoestellen. Lang geleden zou de auteur zeggen dat ze “in de lucht” was toen ze haar hoortoestellen droeg en functioneerde als een persoon met gehoorverlies, maar “uit de lucht” was toen ze de hoortoestellen niet droeg en niets kon horen.
Een woord van Health Life Guide
Zoals u kunt zien, is er geen eenduidige definitie die ons vertelt of iemand doof of slechthorend is. Hoewel de medische definitie voor iedereen geldt, zijn de persoonlijke perceptie van iemands gehoorverlies en hoe ze passen (of niet) in de dovencultuur net zo belangrijk om te overwegen. In werkelijkheid is er geen goed of fout antwoord dat voor iedereen geldt. Het is vaak het beste om te vragen wat iemand verkiest voordat je aannames doet.