Een gebroken pols is een veelvoorkomend letsel. Polsfracturen zijn in feite de meest voorkomende extremiteitsfracturen, goed voor meer dan 10% van alle fracturen van de armen of benen. Ongeveer 3/4 van alle onderarmfracturen komen voor aan het uiteinde van het spaakbeen – dit deel van het bot wordt de distale radius genoemd. Een van de meest voorkomende typen distale radiusfracturen is een Colles-fractuur.
Inhoudsopgave
Colles Fractuur Betekenis
De Colles-fractuur is een specifiek type distale radiusfractuur. De reden dat het een Colles-fractuur wordt genoemd, is de chirurg die dit letselpatroon voor het eerst beschreef in het begin van de 19e eeuw. Dr. Abraham Colles was een Ierse chirurg die dit letsel beschreef en zijn naam wordt nog steeds gebruikt door veel clinici die dit letselpatroon beschrijven.
Wanneer een patiënt een Colles-fractuur oploopt, wordt het polsgewricht achter het onderarmbot (de radius) geduwd. Een Colles-fractuur ontstaat meestal na een val op een uitgestrekte hand. Een echte Colles-fractuur staat bekend als een extra-articulaire fractuur, wat betekent dat de breuk niet het kraakbeengedeelte van het polsgewricht binnendringt. In plaats daarvan bevindt de breuk zich net boven het niveau van het gewricht.
Hoewel de oorspronkelijke beschrijving van een Colles-fractuur een dorsaal verplaatste, extra-articulaire distale radiusfractuur was, wordt de naam Colles-fractuur vaak losjes toegepast op vrijwel elke polsfractuur. Mogelijk is u verteld dat u een Colles-fractuur hebt, terwijl u in werkelijkheid een iets ander fractuurpatroon hebt dan wat Colles 200 jaar geleden beschreef. Het goede nieuws is dat de algemene behandelprincipes vergelijkbaar zijn, of u nu een echte Colles-fractuur hebt of een ander type polsfractuur.
Niet elke distale radiusfractuur is collis
Ik zie vaak dat patiënten en artsen elke distale radiusfractuur een Colles-fractuur noemen. Dit is geen correcte uitspraak, aangezien er veel variaties zijn op distale radiusfracturen (specifieke locatie, richting van verplaatsing) en een Colles-fractuur is er slechts één van.
In mijn ervaring is een echte Colles-fractuur eigenlijk een relatief ongewone verwonding. Ik zie veel vaker fracturen die het gevolg zijn van een slechte botdichtheid, en in deze situaties strekt de fractuur zich vaak uit tot in het kraakbeen van het polsgewricht, een probleem dat een intra-articulaire fractuur wordt genoemd. Hoewel de locatie van deze fractuur dicht bij een echte Colles-fractuur ligt, is het duidelijk niet de verwonding die Colles beschreef. Wees dus gewaarschuwd, wanneer u de spoedeisende hulp van het ziekenhuis verlaat en ze u vertellen dat het een Colles-fractuur is, is het mogelijk dat de verwonding enigszins anders is.
Behandelingsopties
Het bepalen van de juiste behandeling van een Colles-fractuur hangt af van een aantal factoren. Uw chirurg zal met name letten op de uitlijning en de stabiliteit van de fractuur. Botten die slecht uitgelijnd of instabiel zijn, hebben vaker chirurgische stabilisatie nodig.
Vaak kan een Colles-fractuur worden hersteld zonder operatie; dit is een procedure die een fractuurreductie wordt genoemd . Tijdens deze procedure wordt de patiënt onder plaatselijke of algehele anesthesie gebracht en zal een clinicus de botten opnieuw positioneren en vervolgens een spalk aanbrengen om de botten in de juiste positie te houden.
Afhankelijk van de mate van verplaatsing van het onderarmbot (radius) en de afwijking van de polshoek, kan een Colles-fractuur een operatie nodig hebben voor behandeling. Wanneer de verwonding ernstiger is, is er waarschijnlijk een chirurgische behandeling nodig . Tijdens een chirurgische ingreep kan uw chirurg pinnen, platen en/of schroeven gebruiken om de botten in een betere positie te bevestigen. Hoewel een operatie de breuk niet sneller laat genezen, houdt het de botten wel in de juiste positie terwijl ze genezen. Bovendien hebben patiënten vaak geen cast-immobilisatie nodig, omdat de botten stevig worden vastgehouden met de metalen implantaten.