Als u viscerale overgevoeligheid ervaart, betekent dit dat u een verlaagde drempel hebt voor buikpijn en ongemak als reactie op druk, stimulatie of uitzetting in de buik. Viscerale overgevoeligheid (viscerale hyperalgesie) is de term die wordt gebruikt om de ervaring van pijn in de inwendige organen (viscera) te beschrijven op een niveau dat intenser is dan normaal.
Viscerale overgevoeligheid is een kenmerkend kenmerk van het prikkelbare darmsyndroom (PDS). Viscerale overgevoeligheid kan echter ook aanwezig zijn bij mensen die:
- Niet-cardiale pijn op de borst
- Functionele dyspepsie
- Functionele buikpijn
Inhoudsopgave
Viscerale overgevoeligheid meten
Onderzoekers bestuderen viscerale overgevoeligheid om te proberen te begrijpen waarom mensen PDS hebben. Voor onderzoeksdoeleinden wordt viscerale overgevoeligheid vaak gemeten met behulp van een ballondistensietest. Dit test de reactie van de patiënt op druk in het rectum.
Bij de ballondistensieprocedure wordt een ballon in het rectum ingebracht en langzaam gevuld met lucht. Personen worden gekenmerkt als viscerale overgevoeligheid wanneer ze pijn melden bij lagere drukniveaus dan anderen die een grotere luchtinflatie kunnen weerstaan zonder ongemak te melden. In dergelijke onderzoeksstudies ervaren mensen met PDS doorgaans een lagere pijngrens.
De ballondistensietest vereist, net als andere vormen van endoscopie , intraveneuze (IV) sedatie in een ziekenhuis of poliklinische chirurgische faciliteit. De daadwerkelijke procedure duurt tussen de één en drie uur.
Viscerale overgevoeligheid en PDS
Hoewel viscerale overgevoeligheid wordt gezien als een integraal onderdeel van PDS, is vastgesteld dat slechts ongeveer 30-40% van de mensen met PDS een overdreven gevoeligheid voor uitzetting in de dikke darm heeft. En interessant genoeg is er niet noodzakelijkerwijs een direct verband tussen deze verhoogde gevoeligheid en de ernst van de PDS-symptomen van een persoon.
Het lijkt waarschijnlijk dat de viscerale overgevoeligheid die bij sommige IBS-patiënten wordt gezien, het gevolg is van veranderingen in de werking van het zenuwstelsel, zowel op het niveau van de darmen als van de hersenen. In dergelijke gevallen worden de zenuwbanen in het maag-darmkanaal gevoeliger voor stimulatie, wat resulteert in overreactiviteit en pijnversterking.
Bij personen die geen PDS hebben, veroorzaakt rectale uitzetting een reactie in delen van de hersenen die verband houden met het moduleren van pijn. Bij PDS-patiënten veroorzaakt dezelfde rectale stimulatie een reactie in de delen van de hersenen die verband houden met waakzaamheid en angst – delen van de hersenen die dienen om het gevoel van pijn te versterken.
PDS verschilt van andere vormen van darmklachten doordat het gekenmerkt wordt door hyperalgesie (een abnormaal versterkte pijnsensatie) en allodynie (een pijnlijk gevoel bij prikkels die niet pijnlijk zouden moeten zijn).
Oorzaken van viscerale overgevoeligheid
Nadat viscerale overgevoeligheid was vastgesteld als een belangrijk onderdeel van PDS, zijn onderzoekers zich gaan richten op de vraag waarom dat zo zou kunnen zijn, om zo de verwarrende aard van PDS beter te begrijpen.
Er zijn verschillende theorieën achter de ervaring van viscerale overgevoeligheid bij PDS. Er worden veel factoren onderzocht, waaronder:
- Pijn ontstaat vanuit de zenuwen van de cellen die de dikke darm bekleden
- Veranderingen in micro-RNA-moleculen van deze cellen
- Veranderingen in neurotransmitters en andere receptoren in deze cellen
- Veranderingen in de interacties tussen het centrale zenuwstelsel (hersenen en ruggenmerg) en het perifere zenuwstelsel (routes van en naar organen en spieren)
- Verhoogde darmpermeabiliteit (leaky gut)
- Ontsteking (op een niveau lager dan wat zichtbaar is door diagnostische tests)
Een beter begrip van de manier waarop deze complexe systemen met elkaar interacteren, maakt het mogelijk om medicijnen te ontwikkelen die zich richten op de gebieden waar sprake is van disfunctie en verlichting bieden voor de PDS-symptomen.
Amitiza (lubiprostone), Linzess (linaclotide) , Lotronex (alosetron), Viberzi (eluxadoline) en Xifaxan (rifaximin) zijn momenteel de enige geneesmiddelen die specifiek zijn goedgekeurd voor de behandeling van PDS door de Amerikaanse Food and Drug Administration.