Kość ramienna jest największą kością w całej kończynie górnej. Górna część kości ramiennej łączy się z obszarem zwanym dołem panewkowym na łopatce . Dolna część kości ramiennej dotyka górnej części kości promieniowej i łokciowej , które łączą ramię z przedramieniem.
Spotkanie tych kości umożliwia szeroki zakres ruchu w stawie barkowym, a także ruch w łokciu.
Spis treści
Anatomia
Kość ramienna ma dwa duże guzki na szczycie, zwane guzkami większym i mniejszymi, które łączą się z łopatką, umożliwiając ruch i stabilność.
Rytm między łopatką a kością ramienną jest niezwykle ważny dla prawidłowego funkcjonowania barku.
Innym ważnym punktem orientacyjnym jest szyjka anatomiczna, nieco węższy obszar tuż pod guzkami, ale nad trzonem, który jest długą częścią kości. Ten obszar szyjki jest najczęściej łamaną częścią kości ramiennej ze względu na jej szerokość. Niestety, złamanie w tym miejscu kości ramiennej może być szkodliwe dla dzieci i nastolatków, ponieważ jest to również lokalizacja płytki nasadowej lub płytki wzrostowej.
Staw barkowy, składający się częściowo z kości ramiennej, jest uważany za staw kulisty. Ten typ stawu jest najbardziej wszechstronny w ciele, umożliwiając wszystkie stopnie ruchu. Odpowiednia anatomia musi umożliwiać ten ruch, co również sprawia, że staw ten jest dość podatny na urazy, gdy występują niewłaściwe ruchy i siły.
Jak wspomniano, płytka wzrostu jest integralną, ale wrażliwą częścią kości ramiennej. Wady wrodzone, infekcje i/lub urazy mogą oddziaływać na tę płytkę wzrostu, zakłócając proces wzrostu. Może to prowadzić do skrócenia lub innych deformacji kości ramiennej. W takich sytuacjach interwencja medyczna może pomóc w technikach wydłużania kości, aby uzyskać bardziej znormalizowany i funkcjonalny wygląd kości.
Funkcjonować
Głowa kości ramiennej stanowi część stawu barkowego kulistego. Obszar ten służy również jako punkt przyczepu mięśni tworzących obręcz barkową. Obejmuje on ścięgno długiej głowy bicepsa, a także ścięgno mięśnia nadgrzebieniowego, podgrzebieniowego , obłego mniejszego i podłopatkowego, które są znane jako mięśnie stożka rotatorów.
Kość ramienna współpracuje z tymi mięśniami, aby unosić i opuszczać ramię do przodu (zginanie i prostowanie), unosić ramię na bok i opuszczać je (odwodzenie i przywodzenie), wykonywać małe i duże ruchy okrężne (obejście) oraz obracać ramię do wewnątrz lub na zewnątrz (rotacja wewnętrzna i rotacja zewnętrzna).
W tym obszarze znajduje się wiele więzadeł, które nie tylko pomagają w utrzymaniu mięśni, ale także zapewniają ruchomość stawu barkowego.
W przedniej części kości ramiennej znajduje się również duża sieć nerwów zwana splotem ramiennym.
Zapewnia to czucie i ruch nie tylko każdemu mięśniowi ramienia, ale także częściom szyi i rdzenia kręgowego.
Powiązane warunki
Zapalenie ścięgna lub kaletki maziowej
Jest to powszechny stan, w którym ścięgna otaczające kość ramienną lub sama kość ramienna ulegają zapaleniu i podrażnieniu. Może to być związane z wiekiem lub spowodowane nadmiernym użytkowaniem, np. w pracy wymagającej powtarzalnych ruchów lub uprawianiu sportów wymagających częstych, silnych ruchów ramienia.
Zamrożony bark
Zamrożony bark to stan wynikający z pogrubienia torebki stawowej barku, powodujący bolesne ruchy i znaczną sztywność. Chociaż jest to dysfunkcja tkanki łącznej, występuje bezpośrednio nad głową kości ramiennej, co może powodować zwyrodnienie i nieprawidłowe ustawienie kości ramiennej, jeśli nie zostanie odpowiednio leczone.
Zapalenie kości i stawów
Podobnie jak w przypadku większości dużych stawów, głowa kości ramiennej jest podatna na chorobę zwyrodnieniową stawów. Ten stan zwykle pojawia się wraz z wiekiem i jest wynikiem zużycia chrząstki na końcu kości. Może to powodować znaczny ból przy każdym ruchu stawu.
Każdy z tych stanów może być leczony zachowawczo (czyli bez operacji) przez fizjoterapeutę lub terapeutę zajęciowego, lub przez lekarza. Leczenie przez lekarza może obejmować operację lub własne metody zachowawcze, które zazwyczaj obejmują zastrzyki przeciwbólowe i przeciwzapalne.
Rehabilitacja
Podobnie jak w przypadku większości złamań, leczenie złamań szyjki kości ramiennej odbywa się zgodnie z protokołem maksymalizującym funkcję. Chociaż podobne, istnieją różne protokoły do stosowania w leczeniu złamań trzonu lub dalszego końca kości ramiennej.
Redukcja otwarta i zamknięta
Otwarta repozycja z wewnętrzną fiksacją będzie miała miejsce w przypadkach, gdy lekarze muszą unieruchomić fragmenty kości za pomocą prętów, śrub, płytek lub innego sprzętu. Zamknięta repozycja jest również wykonywana przez lekarza w ramach prostej procedury, w której nie trzeba wykonywać nacięć chirurgicznych. Po każdej z tych procedur zazwyczaj zakłada się gips lub temblak, aby chronić ramię i zapobiec ponownemu urazowi, podczas gdy pacjent powoli powraca do codziennych czynności.
Protokóły rehabilitacji będą się różnić w zależności od rodzaju złamania, jednak zaleca się bierny zakres ruchu (gdzie terapeuta wykonuje ćwiczenia rozciągające dla pacjenta) 24 do 48 godzin po operacji, aby zapobiec utracie ruchu. Pacjent jest w stanie wykonywać lekkie ćwiczenia pod nadzorem terapeuty około czterech tygodni po operacji. Bardziej intensywne ćwiczenia wzmacniające rozpoczynają się około trzech miesięcy po operacji.
Programy terapii oferowane przez terapeutę zajęciowego lub fizjoterapeutę będą się różnić w zależności od wykazanych deficytów u poszczególnych osób. Programy te zazwyczaj obejmują usztywnienie w przypadkach nadmiernego użytkowania, a także ćwiczenia poprawiające koordynację, wzmacnianie i zakres ruchu stawu ramiennego i barkowego.
Celem jest również edukacja na temat korzystania ze sprzętu w celu zrekompensowania utraty funkcji w trakcie procesu gojenia oraz ćwiczenie codziennych czynności, które mogą być trudniejsze do wykonania ze względu na uraz i/lub operację.