Talus to kość na górze stopy , która służy jako podparcie dla kości piszczelowej i utrzymuje ciężar całego ciała. Talus jest uważany za krótką kość i jest jedną z głównych kości kostki. Jest nieco dłuższy niż 5 centymetrów u kobiet i nieco ponad 6 centymetrów u mężczyzn. Słowo „talus” pochodzi od łacińskiego słowa oznaczającego kości do gry, ponieważ rzymscy żołnierze używali tej kości z koni do robienia kości do gier losowych.
Spis treści
Anatomia
Kość skokowa to bardzo zwarta i twarda kość tworząca część stawu skokowego , w której kość piszczelowa i kość strzałkowa spotykają się ze stopą. Znajduje się w górnej części stopy i jest jedną z siedmiu kości stępu . Kość skokowa ma 5-6 centymetrów długości i jest pokryta chrząstką, która pomaga amortyzować ruchy, które kość skokowa wykonuje jako część kostki i stopy.
Kość skokowa jest połączona z kością piszczelową u góry (góra), kość piętowa z tyłu (tył) i u dołu (dół), kość łódkowata z przodu (przód), a kość sześcienna u dołu (dół). Krew jest dostarczana do kości skokowej przez tętnicę piszczelową tylną, piszczelową przednią i strzałkową. Tętnica piszczelowa tylna jest głównym zaopatrzeniem kości skokowej w krew.
Częściami kości skokowej są:
- Głowa , która łączy się z kością łódkowatą, szyją
- Kopuła , która łączy się z kością piszczelową
- Powierzchnia tylna , która łączy się z kością piętową
- Powierzchnia przednia , która łączy się z kością sześcienną
Na plecach i bokach znajdują się wypukłości zwane wyrostkiem tylnym i wyrostkiem bocznym. Pod kością skokową znajduje się zagłębienie zwane bruzdą kości skokowej.
Funkcjonować
Kość skokowa jest kluczowa dla funkcji stawu skokowego. Gdy ogląda się ją razem w obrębie stawu skokowego i w odniesieniu do innych kości stępu, wygląda jak przegub uniwersalny na wale napędowym samochodu. Kość skokowa działa w ten sam sposób, umożliwiając łączącym kościom stawu skokowego przesuwanie się wokół niego w wielu kierunkach, jednocześnie podtrzymując ciężar.
Kość skokowa jest główną kością łączącą kostkę z podudziem. Kość skokowa służy jako punkt połączenia kilku kości i przyjmuje dużą siłę, gdy na stopę i kostkę zostanie nałożony skręt lub nagły ciężar.
Powiązane warunki
Najczęstszym urazem kości skokowej jest uraz spowodowany ruchem skręcającym, który może prowadzić do bardzo małych, bolesnych złamań kości skokowej, a także do uszkodzenia otaczającej ją tkanki łącznej i chrząstki.
Nowsze mechanizmy urazów zwiększyły częstość występowania złamań kości skokowej, ponieważ zmieniły się sporty lub pojazdy. Na przykład snowboardziści zauważyli wzrost liczby złamań bocznego wyrostka kości skokowej. Tego typu urazy były kiedyś bardzo rzadkie i często pomijane, ponieważ mogą być subtelne na zdjęciu rentgenowskim.
Ciężkie złamania kostki lub skręcenia mogą skutkować złamaniem kości skokowej . Poza ruchem skręcającym, zwykle potrzeba dość dużej siły, aby złamać kość skokową, co może nastąpić w wyniku upadku z dużej wysokości lub czołowego zderzenia samochodowego. Osoby starsze mają większe ryzyko złamań kości skokowej.
Do XX wieku złamania kości skokowej były rzadko dokumentowane. W 1919 roku lekarze zauważyli wzrost liczby złamań kości skokowej w wyniku katastrof lotniczych. Tego samego rodzaju obrażenia zdarzają się obecnie w wypadkach samochodowych przy dużej prędkości i upadkach z bardzo dużej wysokości.
Złamania kości skokowej klasyfikuje się od typu 1 do typu 4:
- Złamania kości skokowej typu 1 mają wyraźną pionową linię złamania, ale bardzo małe, jeśli w ogóle, rozdzielenie dwóch części kości skokowej i pozostaje ona w prawidłowej pozycji anatomicznej w kostce. Zazwyczaj dotknięte jest tylko jedno z trzech naczyń krwionośnych zaopatrujących kość skokową. Złamanie kości skokowej typu 1 zwykle goi się dobrze, bez martwicy (obumarcia) kości.
- Złamania kości skokowej typu 2 charakteryzują się wyraźnym rozdzieleniem w poprzek złamania, ale kość skokowa pozostaje w większości na swoim miejscu w obrębie kostki. W przypadku złamania kości skokowej typu 2 kość można nastawić (złożyć z powrotem) prawie zawsze, ale może dojść do pewnych długoterminowych uszkodzeń i możliwej martwicy kości. W takim przypadku dwie z trzech tętnic zasilających kość skokową mogą zostać uszkodzone.
- Złamania kości skokowej typu 3 mają taki sam rodzaj rozdzielenia jak złamania typu 2, z dodatkiem zwichnięcia stawu skokowego. Oznacza to, że położenie kości wokół kości skokowej jest dotknięte i mogą nie pasować do siebie tak, jak gdyby nie doszło do urazu. Zerwanie wszystkich trzech naczyń krwionośnych jest powszechne w złamaniu kości skokowej typu 3 i może wystąpić martwica kości.
- Złamania kości skokowej typu 4 obejmują nie tylko zwichnięcie trzonu kości skokowej (część tylna) od kości piętowej, ale także oddzielenie głowy kości skokowej od innych kości stępu znajdujących się przed nią. Może to być subtelna różnica w stosunku do złamania kości skokowej typu 3 i pierwotnie nie było częścią systemu klasyfikacji.
Niezależnie od rodzaju złamania kości skokowej, objawy są podobne i obejmują:
- Ból
- Obrzęk i deformacja stawu skokowego
- Niezdolność do dźwigania ciężaru
- Zmniejszony zakres ruchu
- Czułość
Leczenie złamań kości skokowej zależy od stopnia zaawansowania choroby i obejmuje kombinację następujących metod:
- Chirurgia
- Unieruchomienie
- Fizjoterapia
- Kule lub inne sposoby odciążenia
- Ulgę w bólu
Do długoterminowych powikłań złamań kości skokowej mogą należeć zapalenie stawów i konieczność przeprowadzenia licznych operacji.
Wrodzona pionowa kość skokowa to rzadka genetyczna deformacja kości skokowej, która występuje w macicy i jest diagnozowana przy urodzeniu. Pionowa kość skokowa jest bezbolesna przy urodzeniu, ale jeśli nie zostanie leczona, może stać się niezwykle bolesna dla pacjenta. Zazwyczaj pionową kość skokową koryguje się operacyjnie w wieku około 9 miesięcy do 1 roku. Przed osiągnięciem tego wieku niektórzy lekarze mogą zalecić wypróbowanie metod leczenia niechirurgicznego, takich jak specjalne buty lub ortezy.
Jeśli w dzieciństwie nie zostanie skorygowana pionowa kość skokowa, jej naprawa u osób dorosłych jest niezwykle trudna i wymagać będzie wielu operacji.
Rehabilitacja
Urazy kości skokowej wymagają urazu o dużej energii i mogą trwać tygodnie do miesięcy, aby całkowicie wyzdrowieć. Stabilne złamania, wymienione powyżej jako złamania kości skokowej typu 1, to złamania, w których kość nadal znajduje się w prawidłowej pozycji anatomicznej. Są to jedyne rodzaje złamań kości skokowej, które można rozsądnie leczyć bez operacji.
Cięższe złamania kości skokowej, które są uważane za niestabilne, co oznacza, że kości przesunęły się ze swojego miejsca, będą wymagały operacji, aby umieścić kości z powrotem na swoim miejscu i zabezpieczyć je. Kości będą często utrzymywane na miejscu za pomocą śrub.
Ze względu na funkcję kości skokowej nie można jej obciążać na początku okresu rekonwalescencji, który może trwać od ośmiu do dwunastu tygodni. Redukcja wagi obejmuje noszenie gipsu i korzystanie z kul lub skutera kolanowego.
Pomimo konieczności odciążenia gojącej się kości skokowej, lekarz może zalecić Ci jak najszybsze rozpoczęcie poruszania kostką. W przypadkach chirurgicznych lekarz prawdopodobnie zasugeruje ruch, gdy tylko rana się zagoi. W przypadkach niechirurgicznych lekarz prawdopodobnie zasugeruje ruch kostki, gdy tylko gips zostanie zdjęty.
Gdy możliwe będzie ponowne obciążanie kostki, lekarz prawdopodobnie zasugeruje stopniowe wprowadzanie obciążania. Zazwyczaj obejmuje to noszenie buta ortopedycznego, aby rozłożyć ciężar na wiele obszarów stopy i skierować ciężar na wyższą część nogi.