Het Klüver-Bucy-syndroom werd voor het eerst beschreven door neuropsycholoog Heinrich Klüver en neurochirurg Paul Bucy. Het verhaal van dit syndroom begint met een cactus.
Mescaline is een chemische stof, afkomstig van een cactus, die levendige hallucinaties veroorzaakt . Het werd bestudeerd (soms heel persoonlijk) door de psycholoog Heinrich Klüver, die opmerkte dat apen die mescaline kregen vaak met hun lippen smakten, wat hem deed denken aan patiënten met aanvallen die ontstonden vanuit de temporale kwab. Om te proberen het hersengebied te vinden dat door mescaline werd aangetast, werkte het paar met een agressieve aap genaamd Aurora. Ze verwijderden een groot deel van Aurora’s linker temporale kwab, vanwege de associatie van de kwab met aanvallen, om het onder een microscoop te onderzoeken. Toen Aurora wakker werd, was haar voorheen agressieve gedrag verdwenen en was ze in plaats daarvan kalm en tam.
Inhoudsopgave
Symptomen
Op dit punt verloor Heinrich Klüver zijn interesse in mescaline en richtte zich in plaats daarvan op de temporale kwab. In een reeks verschillende procedures en tests op 16 apen ontdekten Klüver en Bucy dat apen met bilaterale temporale kwabchirurgie vaak de volgende symptomen hadden:
- Psychische blindheid – Dit is een term die duidt op een gebrek aan betekenis in wat er werd bekeken, en de aap zou hetzelfde object steeds opnieuw bekijken. In de woorden van de onderzoekers, “de aap leek net zo gretig om de tong van een sissende slang, de bek van een kat, een draadkooi of een wagen te onderzoeken als een stuk voedsel.” Dit gedrag weerspiegelt waarschijnlijk een gebrek aan angst vanwege de verwijdering van de amygdala en een gebrek aan saillantie vanwege de betrokkenheid van de temporale kwab bij het saillantienetwerk.
- Orale neigingen – Als een heel klein kind beoordeelden de apen alles om hen heen door het allemaal in hun mond te stoppen. De apen probeerden hun hoofd door de tralies van de kooi te duwen om dingen met hun mond aan te raken, en vaak gebruikten ze daarbij nooit hun handen.
- Veranderingen in het dieet – Normaal gesproken aten deze apen vooral het fruit, maar na de operatie begonnen de apen grote hoeveelheden vlees te accepteren en te consumeren.
- Hypermetamorfose – De apen hadden een bijna onweerstaanbare drang om aandacht te besteden aan dingen die ze konden zien. Met andere woorden, de apen waren wat psychologen “stimulusgebonden” noemen: alles wat hun gezichtsveld passeert, lijkt hun volledige aandacht te vereisen.
- Veranderd seksueel gedrag – Deze apen raken zeer seksueel geïnteresseerd, zowel alleen als met anderen.
- Emotionele veranderingen – De apen werden heel kalm met minder angst. Gezichtsuitdrukkingen waren enkele maanden weg, maar kwamen na een tijdje terug.
Oorzaken
Bij mensen is gemeld dat auto-immuun- en herpes- encefalitis het Klüver-Bucy-syndroom bij mensen veroorzaken. Het is echter zeldzaam dat alle delen van het syndroom aanwezig zijn — waarschijnlijk omdat het syndroom in werkelijkheid kunstmatig werd opgewekt en grote delen van de hersenen aantastte die normaal gesproken niet samen beschadigd zouden raken.
Geschiedenis
Het eerste volledige geval van het Klüver-Bucy-syndroom werd in 1955 gemeld door de artsen Terzian en Ore. Een 19-jarige man had plotselinge aanvallen, gedragsveranderingen en psychotische kenmerken. Eerst werden de linker- en daarna de rechtertemporale kwabben verwijderd. Na de operatie leek hij veel minder gehecht aan andere mensen en was hij zelfs vrij koud tegen zijn familie. Tegelijkertijd was hij hyperseksueel en vroeg hij vaak om mensen die voorbij kwamen, of het nu mannen of vrouwen waren. Hij wilde voortdurend eten. Uiteindelijk werd hij in een verpleeghuis geplaatst.
Zoals veel klassieke neurologische syndromen, kan het Klüver-Bucy-syndroom uiteindelijk belangrijker zijn om historische redenen, dan vanwege de directe toepassingen ervan voor patiënten. De eerste studie werd gepubliceerd in 1937. De rapporten van Klüver en Bucy kregen destijds veel publiciteit, deels vanwege het aantonen van de betrokkenheid van de temporale kwab bij het interpreteren van visie. Bovendien droeg de studie bij aan de groeiende erkenning dat bepaalde hersengebieden unieke functies hadden, die verloren gingen als dat hersengebied beschadigd raakte.
Klüver theoretiseerde in de jaren 50 dat de temporale kwab de rol had om emoties te dempen en reguleren als reactie op omgevingsfluctuaties. Dit is vergelijkbaar met sommige theorieën van vandaag over netwerken in de hersenen die saillantie controleren. Wetenschap is gebaseerd op het werk van anderen, en hoewel het Klüver-Bucy-syndroom niet erg gebruikelijk is, zijn de effecten ervan op de neurowetenschap nog steeds overal in de neurologie van vandaag de dag voelbaar.