In een laboratorium in Berkeley, Californië, zit een grijsharige man voor een televisiescherm. Er wordt een serie films voor hem afgespeeld: een stukje Charlie Chaplin-komedie, een opname van een buikoperatie , een huilend kind.*
Ondertussen kijken we in de kamer ertegenover ook naar een televisiescherm. Hierop is echter het gezicht van de man naast ons te zien, die elke reactie op de films laat zien. Opmerkelijk genoeg zijn al zijn reacties hetzelfde. Hij reageert op elke reactie met een luchtige lach. Een liefdesscène, een komedie of een moordscène zijn even grappig. Na elke reactie zegt hij vol vertrouwen dat hij zich geweldig voelt. De heer heeft gedragsvariant frontotemporale dementie . Zijn emoties variëren niet meer op de juiste manier met de wereld om hem heen.
Inhoudsopgave
Denken over emotie
Je hoeft geen neurowetenschapper te zijn om het belang van emoties in ons dagelijks leven te begrijpen. Een groot deel van ons dagelijks leven wordt aangestuurd door emoties: we streven naar wat we denken dat we lonend zullen vinden en proberen te vermijden wat ons ongelukkig zal maken. Toch is emotie, vergeleken met beweging, sensorische en cognitieve vermogens, relatief weinig bestudeerd in de neurologie, misschien deels vanwege grotere moeilijkheden bij betrouwbare metingen.
Dr. Robert Levenson definieerde emoties ooit als “kortstondige psychologisch-fysiologische fenomenen die efficiënte aanpassingsmodi aan veranderende omgevingseisen vertegenwoordigen.” Emotie orkestreert een verscheidenheid aan lichamelijke en neurologische reacties, waaronder sensaties in de ingewanden (of “buik”), gezichts- en lichaamsexpressies en veranderde aandacht en gedachten. Deze reacties zijn meestal zeer nuttige en directe manieren waarop de geest en het lichaam coördineren voor noodsituaties.
De hersenen verwerken emoties in een reeks stappen. Eerst moet binnenkomende informatie worden beoordeeld en een emotionele waarde krijgen. Dit proces is vaak erg snel en kan ons bewuste bewustzijn te boven gaan. Toch hangt onze eerste emotionele reactie af van een aantal individuele vooroordelen en contexten. We kunnen de emotie dan identificeren en voelen. Afhankelijk van de sociale situatie moeten we de expressie van die emotie dan reguleren. Er zijn bijvoorbeeld momenten waarop we woede of walging willen uiten, maar hoe dan ook kalm moeten blijven.
Emotionele neuroanatomie
De eerste reflexieve emotionele reactie op iets in onze omgeving vindt heel snel plaats en ontgaat vaak bewuste controle. Deze reacties vinden plaats in een oud deel van onze hersenen, het limbisch systeem . In tegenstelling tot de recent ontwikkelde cortex, heeft het limbisch systeem minder lagen neuronen om informatie te verwerken. Het resultaat is snel, maar zoals onze ervaring leert, integreert het ook niet altijd alle relevante informatie.
De grenzen van het limbisch systeem worden inconsistent beschreven in de literatuur en lijken uit te breiden of in te krimpen om het beste aan te sluiten bij de interesses van de schrijver. De functies van het limbisch systeem reiken ook verder dan emotie en omvatten geheugen, reuk en autonome functie . De belangrijkste componenten van het limbisch systeem voor emotie omvatten de amygdala, de hypothalamus, de cingulate cortex en het ventrale tegmentale gebied. Deze structuren hebben over het algemeen een eenvoudiger type corticale structuur gemeen (minder lagen neuronen dan zes) en bevinden zich allemaal dichter bij het centrum en de basis van de hersenen. Hoewel het belang van het limbisch systeem bij emotie is benadrukt, worden deze structuren ook beïnvloed door andere delen van de hersenen, met name de prefrontale cortex .
Waardering
Er zijn verschillende systemen in de hersenen die een stimulus verbinden met een emotionele waarde. Deze systemen zijn ook nauw verbonden met motivatie, aangezien onze emoties ons vaak tot actie aanzetten. Emotionele systemen bestaan niet op zichzelf, maar communiceren met elkaar en beïnvloeden elkaar.
Het eerste systeem dat bij beoordeling betrokken is, is het dopaminerge beloningssysteem, dat het ventrale tegmentale gebied en de nucleus accumbens omvat. Deze structuren bevinden zich in het midden en onderaan de hersenen, ongeveer ter hoogte van de ogen en zo ver terug als de slapen. Dit systeem reageert op beloningen en motiveert ons om iets te herhalen dat “goed” voelt.
Het tweede systeem omvat de circuits van de amygdalae. Dit zijn twee clusters van zenuwen ter grootte van een amandel die in elke temporale kwab zitten. Deze bemiddelen voornamelijk reacties van woede, angst en agressie.
Andere structuren, zoals de insula, zijn ook betrokken bij emotie. De insula (betekenis grot) is een hersengebied dat zich achter de plooi van de frontale en temporale kwab aan de zijkant van de hersenen bevindt. Het voorste deel helpt bij het bemiddelen van reacties van walging.
Emotionele herkenning
Zodra deze structuren een stimulus associëren met een bepaalde emotionele waarde, begint een stereotiepe reactie. De amygdala is bijvoorbeeld verbonden met de hypothalamus en kan een verhoogde hartslag en verhoogde bloeddruk stimuleren, die beide een belangrijk onderdeel zijn van angst of woede. De insula is verbonden met viscerale zenuwbanen die de maag misselijk kunnen maken. Ons lichaam kan deze symptomen oppikken en een emotie herkennen.
Naast het opmerken van veranderingen in het lichaam, projecteren emotiecentra naar gebieden van de cortex die ons in staat stellen te herkennen dat er een emotie plaatsvindt. De beloningscircuits projecteren bijvoorbeeld naar de mediale orbitofrontale cortex, die ons helpt toekomstige acties te bepalen op basis van de emotionele informatie.
Regulering van emoties
Er zijn momenten waarop een emotie gereguleerd moet worden. We zouden bijvoorbeeld niet moeten lachen op een begrafenis, zelfs niet als iemand een belachelijke jurk draagt. Als een emotie naar voren komt, moeten we de expressie van die emotie misschien reguleren. We kunnen proberen de emotie te onderdrukken door ons gezicht of lichaam niet toe te staan om op natuurlijke wijze te laten zien wat we voelen. Als we bijvoorbeeld een tijger zien, kunnen we nog steeds proberen ons moedig te gedragen. We kunnen heroverwegen, wat betekent dat we bewust de context van de stimulus die ons voor het eerst emotioneel maakte, opnieuw inkaderen. We kunnen onszelf er bijvoorbeeld aan herinneren dat het eigenlijk gewoon een foto van een tijger is in plaats van het echte exemplaar.
De orbitofrontale cortex wordt geactiveerd bij emotionele regulatie en schade aan dit gebied kan impulsiviteit en een onvermogen om initiële emoties te reguleren veroorzaken. Het bekendste voorbeeld is Phineas Gage, een spoorwegvoorman die een ongeluk kreeg waarbij een grote ijzeren staaf door dit deel van de hersenen werd gestuurd. Volgens de rapporten van zijn arts was hij kort na het ongeluk emotioneler en impulsiever. Andere onderzoeken hebben aangetoond dat patiënten niet in staat zijn om een emotionele waarde opnieuw te beoordelen wanneer de omstandigheden veranderen. Bijvoorbeeld, in een experiment waarbij dergelijke patiënten van een goktaak veranderen, is de kans groter dat ze op korte termijn grote beloningen kiezen, ondanks dat ze weten dat het niet in hun langetermijnbelang is.
Over het algemeen hebben veel mensen gesuggereerd dat de rechterkant van onze hersenen meer betrokken is bij de verwerking van emoties zoals angst, verdriet en walging. De linkerhersenhelft zou meer betrokken zijn bij geluk en misschien woede. Dit zijn waarschijnlijk oversimplificaties, hoewel er verschillende onderzoeken zijn die het basisconcept ondersteunen.
Conclusie
Emotie wordt niet alleen gegenereerd door één deel van onze hersenen, maar is afhankelijk van verschillende verweven netwerken met de amygdala, ventrale tegmentale gebied, orbitofrontale cortex en nog veel meer, die allemaal dienen om externe stimuli te beoordelen, een eerste emotionele reactie te genereren en die reactie vervolgens te reguleren indien nodig. Een verstoring in dit systeem kan leiden tot een gebrek aan emotie of juist te veel, afhankelijk van de aard en locatie van de verstoring.
*Om de vertrouwelijkheid te beschermen, zijn enkele details gewijzigd.