Volgens het Pew Research Center had in 2016 maar liefst 77% van de Amerikanen een smartphone. Dit aantal is meer dan het dubbele van wat het was toen het Pew Research Center in 2011 voor het eerst begon met het bijhouden van smartphonebezit. Destijds had 35% van de Amerikanen een smartphone. Bovendien was er in 2016 een sterke stijging in het bezit onder zowel ouderen als mensen met een lager inkomen. Smartphones zijn overal en hun dekking groeit.
Naast het maken van telefoongesprekken kunnen smartphones nog veel meer. Ze kunnen foto’s maken, video’s opnemen, muziek afspelen en toegang krijgen tot internet. Ze kunnen ook worden gebruikt om afspraken met zorgverleners vast te leggen zonder dat de behandelaar het weet.
Het stiekem opnemen van klinische ontmoetingen klinkt misschien sluw, maar in 39 van de 50 staten is het legaal. Bovendien toont onderzoek aan dat opgenomen klinische ontmoetingen empowerment en leerzaam kunnen zijn voor patiënten. Veel zorgverleners zijn echter begrijpelijkerwijs huiverig om ergens een opname van hun advies te laten rondzweven.
Inhoudsopgave
Hoe vaak komt het voor?
Er zijn niet veel gegevens over hoe wijdverbreid geheime opnamen zijn; het probleem is pas recentelijk in de belangstelling komen te staan.
In een klein onderzoek in het Verenigd Koninkrijk ontdekten Elwyn en co-auteurs dat 15% van de respondenten aangaf dat ze een ontmoeting met een clinicus hadden vastgelegd zonder toestemming, en 35% van de deelnemers zei dat ze hadden overwogen dit te doen. Bovendien antwoordde 11% van de clinici in dezelfde enquête dat ze wisten dat ze in het verleden in het geheim waren vastgelegd door een patiënt. Volgens de auteurs van het onderzoek “gaf 69% van de respondenten aan dat ze klinische ontmoetingen wilden vastleggen, gelijk verdeeld over de wens om dit heimelijk of met toestemming te doen.”
Hoe legaal is het?
Elke staat heeft zijn eigen wetten voor afluisteren en afluisteren. De wetten variëren van staat tot staat, afhankelijk van of een of twee partijen toestemming moeten geven voor het opnemen van een gesprek. Dit wordt respectievelijk single-party jurisdicties of all-party jurisdicties genoemd. In totaal zijn 39 van de 50 staten, evenals het District of Columbia, single-party jurisdicties, waar slechts één partij toestemming hoeft te geven. Met andere woorden, in deze jurisdicties is het legaal als iemand een andere persoon wil opnemen, inclusief een klinische ontmoeting.
Er zijn 11 staten met all-party-jurisdictie waarin zowel de clinicus als de patiënt toestemming moeten geven om een gesprek op te nemen: Californië, Florida, Illinois, Maryland, Massachusetts, Michigan, Montana, New Hampshire, Oregon, Pennsylvania en Washington. In deze staten is het een misdrijf als een patiënt een zorgverlener opneemt zonder toestemming.
In jurisdicties met één partij, of in het grootste deel van de Verenigde Staten, kan de patiënt, als hij vraagt om een klinische ontmoeting vast te leggen en de clinicus weigert, de ontmoeting toch vastleggen. De clinicus moet dan kiezen om de ontmoeting voort te zetten of te beëindigen.
In all-party jurisdicties moet de clinicus door de patiënt worden gevraagd om de klinische ontmoeting op te nemen. Elke illegale opname kan vervolgens door de clinicus aan de autoriteiten worden gemeld. Mogelijke repercussies zijn compensatie voor schade, advocaatkosten en andere kosten, waarbij het verspreiden van de opname via internet als een extra overtreding wordt beschouwd.
Hoe zit het met HIPAA?
Zoals bij elk formeel medisch dossier, dekt de HIPAA Privacy Rule alle audio- of video-opnames die zijn gemaakt door de zorgverlener, het zorgplan of de health clearinghouse. HIPAA strekt zich echter niet uit tot opnames die zijn gemaakt door de patiënt. Met andere woorden, in rechtsgebieden met één partij kan de patiënt de opname naar eigen goeddunken verspreiden.
Het voordeel van opnemen
Onderzoek toont aan dat patiënten veel waarde hechten aan audio-opnames van klinische ontmoetingen. In een review uit 2014 ontdekten Tsulukidze en collega’s bijvoorbeeld dat gemiddeld 72% van de patiënten naar opgenomen consulten luisterde. Bovendien deelde 60% van de patiënten deze audio-opnames met dierbaren en anderen. Over het algemeen is aangetoond dat deze opnames het geheugen en begrip van de patiënt voor hun aandoening verbeteren.
Andere onderzoeksresultaten suggereren dat patiënten en hun familieleden vaak moeite hebben met het begrijpen van wat er tijdens een afspraak met een zorgverlener wordt gepresenteerd, omdat ze overmand worden door verdriet en complexe emoties. Opnames kunnen later worden afgespeeld wanneer de patiënt en familieleden beter voorbereid zijn om de boodschap, begeleiding en het advies te begrijpen. Oncologen weten al een tijdje van dit fenomeen, en daarom worden opnames van ontmoetingen vaak aangeboden aan patiënten die worden behandeld voor kanker .
In het eerder genoemde Britse onderzoek ontdekten Elwyn en coauteurs dat de belangrijkste motivatie om klinische ontmoetingen vast te leggen, is om de zorgervaring te verbeteren en de ervaring met anderen te delen. Sommige patiënten gaven echter aan dat ze de opnames wilden gebruiken als bewijs van slechte zorg.
Hoe voelen zorgverleners zich?
Vooral op het werk vinden weinig mensen het prettig om zonder hun toestemming gefilmd te worden. Ook zorgverleners vormen hierop geen uitzondering.
In een Viewpoint van JAMA schrijven Rodriguez en Morrow het volgende:
“Niet alle mogelijke toepassingen van deze opgenomen gesprekken zijn gunstig voor patiënten en zorgverleners. Patiënten of familieleden die het niet eens zijn met het advies van hun behandelaars of die om welke reden dan ook boos zijn op hun zorgverlener, kunnen opmerkingen uit deze opnames gemakkelijk uit hun context halen en ze met een paar toetsaanslagen via sociale media verspreiden. Patiënten kunnen gesprekken opnemen met de specifieke bedoeling om de gronden voor een rechtszaak vast te stellen of materiaal te verzamelen waarmee ze een arts kunnen manipuleren.”
Bovendien kan de relatie tussen zorgverlener en patiënt eronder lijden als een zorgverlener vermoedt of later ontdekt dat een ontmoeting zonder toestemming is opgenomen . Ten eerste kunnen deze beoefenaars denken dat hun het recht is ontzegd om toestemming te geven voor opname. Ten tweede kunnen zorgverleners zich kwetsbaar voelen voor controle en wantrouwend zijn tegenover de patiënt.
Een woord van Health Life Guide
Uiteindelijk moeten zorgverleners, beleidsmakers en patiëntenorganisaties samenkomen om richtlijnen en wettelijke richtlijnen op te stellen met betrekking tot patiëntenregistraties.
In de tussentijd kan het echter een goed idee zijn voor zorgverleners in rechtsgebieden met één partij om de mogelijkheid te omarmen dat ze tijdens elke klinische ontmoeting heimelijk worden opgenomen. De zorgverlener kan dan doorgaan zonder dat zorgen over het opnemen van de patiënt de patiëntenzorg, medische besluitvorming of houding ten opzichte van de patiënt beïnvloeden.
Een andere mogelijkheid is dat een zorgverlener vraagt of het contact wordt opgenomen, toestemming geeft en de patiënt voorlicht over het nut en het beste gebruik van deze opnames.
Tot slot, zelfs als er geen wettelijke verplichting is, kan het in het belang van een patiënt zijn om de clinicus te informeren dat hij van plan is de ontmoeting vast te leggen. Dit kan eventuele wrok, angst of verontwaardiging van de zorgverlener wegnemen.