Naviculaire stressfracturen zijn een veelvoorkomende voetblessure bij atleten. Deze stressfracturen komen vaak voor bij atleten wiens sport explosieve bewegingen en plotselinge veranderingen van richting vereist. Veelvoorkomende geblesseerde atleten zijn hardlopers, springers, sprinters, basketballers en voetballers.
Inhoudsopgave
Waarom ze voorkomen
Het naviculaire bot is ontworpen met een paar problemen die het bijzonder vatbaar maken voor stressletsel. Een van deze problemen is de locatie van het bot. Gelegen in het midden van de voet , worden hoge drukkrachten op dit bot gericht, met name wanneer de voet de grond raakt.
Het tweede probleem is de bloedtoevoer naar het bot, met name het centrale gebied van het bot waar deze stressfracturen vaak voorkomen. Dit gebied ligt in een zogenaamde watershed zone waar de bloedtoevoer minder robuust is, waardoor het genezen van kleine verwondingen moeilijker is en er dus meer kans is op progressie naar een stressfractuur.
Tekenen van letsel
Atleten klagen doorgaans over vage pijn in de middenvoet net voorbij het enkelgewricht. De pijn is doorgaans het meest hinderlijk tijdens en net na de sportactiviteit en verdwijnt na een periode van rust. In ernstigere gevallen kunnen patiënten zelfs pijn hebben bij meer routinematige activiteiten zoals wandelen.
Er is meestal geen sprake van een acute blessure, maar de meeste atleten beschrijven een verergerende, zeurende pijn. Helaas leidt dit vaak tot een vertraging in de diagnose, en hoewel het meestal geen langdurige problemen veroorzaakt, vertraagt het wel de start van de behandeling.
Diagnose van een naviculaire stressfractuur wordt vermoed wanneer atleten pijn hebben direct boven het naviculaire bot. Er kan een kleine mate van zwelling in het gebied zijn. Soms is de naviculaire stressfractuur te zien op röntgenfoto’s, maar vaak zijn er andere tests nodig om deze blessure te detecteren. Tests zoals MRI’s, CT-scans en botscans kunnen allemaal worden gebruikt om deze blessure te detecteren.
Behandelingsopties
De gebruikelijke behandeling van een stressfractuur van het hoefbeen is niet-chirurgisch. Het is echter van cruciaal belang dat de behandeling passend is, omdat deze fracturen mogelijk niet genezen als ze niet op de juiste manier worden behandeld.
Typische behandeling bestaat uit rust van activiteit, beperkte gewichtsbelasting (krukken) en immobilisatie in een gipsverband. De duur van de behandeling hangt af van een aantal factoren, maar doorgaans wordt het gipsverband zes weken gebruikt, gevolgd door een geleidelijke hervatting van gewichtsdragende activiteiten.
Een realistisch tijdsbestek voor de terugkeer naar de atletiek bedraagt, op basis van diverse onderzoeken, gemiddeld zes maanden.
Als atleten te veel en te snel proberen te doen, kan het nog langer duren voordat deze verwondingen genezen en mogelijk niet volledig genezen. Naviculaire fracturen die niet genezen ( nonunion ) kunnen een chirurgische behandeling vereisen om het geblesseerde bot beter te stabiliseren en een genezingsreactie te stimuleren. In sommige gevallen kunnen atleten ervoor kiezen om te beginnen met een chirurgische behandeling, gewoon om ervoor te zorgen dat de behandeling zo snel mogelijk vordert en niet het risico te lopen dat niet-chirurgische behandeling niet effectief is.