De tibia is het belangrijkste bot van het onderbeen, vaak aangeduid als het scheenbeen . Tibiafracturen kunnen ontstaan door veel soorten verwondingen en komen in verschillende vormen en maten. Elke fractuur moet worden behandeld met individuele factoren in acht genomen.
Over het algemeen kunnen tibiafracturen worden onderverdeeld in drie categorieën op basis van de locatie van de fractuur. Opgemerkt moet worden dat alle open of samengestelde fracturen met speciale zorg moeten worden behandeld. Open fracturen ontstaan wanneer het gebroken bot open is door de huid. Deze fracturen lopen een bijzonder hoog risico op het ontwikkelen van een infectie en vereisen over het algemeen in alle gevallen een chirurgische behandeling.
- Tibiaschachtfracturen : Tibiaschachtfracturen, die tussen de knie- en enkelgewrichten voorkomen, zijn het meest voorkomende type tibiafractuur. Sommige tibiaschachtfracturen kunnen worden behandeld met een lang beengips. Sommige fracturen hebben echter te veel verplaatsing of hoeking en kunnen een operatie vereisen om de botten opnieuw uit te lijnen en vast te zetten.
- Tibiaplateaufracturen : Tibiaplateaufracturen komen net onder het kniegewricht voor. Bij deze fracturen moet rekening worden gehouden met het kniegewricht en het kraakbeenoppervlak. Tibiaplateaufracturen kunnen leiden tot een kans op het ontwikkelen van knieartritis.
- Tibiale plafondfracturen: Tibiale plafond- of pilonfracturen komen voor aan de onderkant van het scheenbeen rond het enkelgewricht. Deze fracturen vereisen ook speciale aandacht vanwege het oppervlak van het enkelkraakbeen. Tibiale plafondfracturen zijn ook zorgwekkend vanwege mogelijke schade aan de omliggende zachte weefsels.
Inhoudsopgave
Tekenen
Tibiafracturen zijn meestal het gevolg van verwondingen met hoge energie, zoals auto-ongelukken, sportblessures of vallen van een hoogte. Er zijn ook minder vaak voorkomende oorzaken van tibiafracturen, waaronder overbelastingsstressfracturen en insufficiëntiefracturen als gevolg van botverdunning ( osteoporose ). Wanneer een tibiafractuur is opgetreden, kunnen de symptomen zijn:
- Gevoeligheid direct boven het scheenbeen
- Misvorming van het been
- Zwelling en blauwe plekken rond het geblesseerde bot
- Onvermogen om gewicht op het been te zetten
Als u vermoedt dat u, of iemand die u helpt verzorgen, een tibiafractuur heeft, is het belangrijk om onmiddellijk medische hulp te zoeken. Hoewel dit kan worden gedaan bij een orthopedist, is het gebruikelijk dat iemand met een vermoedelijke tibiafractuur naar een spoedeisende hulp wordt gebracht.
Röntgenfoto’s zijn de meest nuttige test om een tibiafractuur te diagnosticeren, en vaak de enige test die nodig is, zelfs wanneer een operatie wordt overwogen voor de behandeling. Andere tests kunnen nuttig zijn, waaronder MRI’s en CT-scans. Wanneer de breuk het gebied rond het enkel- of kniegewricht betreft, kan een CT-scan uw chirurg helpen plannen hoe het belangrijke oppervlak van het gewricht het beste kan worden gereconstrueerd. MRI’s worden het vaakst gebruikt als er een vraag is over de diagnose van een breuk, zoals een stressfractuur van het scheenbeen .
Behandeling
Bij het bepalen van de behandeling van een scheenbeenfractuur houdt uw zorgverlener rekening met de volgende factoren:
- Locatie van de breuk
- Verplaatsing van de breuk
- Uitlijning van de breuk
- Geassocieerde verwondingen
- Conditie van het zachte weefsel rond de breuk
- Algemene gezondheid van de patiënt
Niet elke tibiafractuur vereist een operatie, en veel kunnen worden behandeld met immobilisatie en beperkingen in gewichtdragende activiteit. In veel van deze gevallen wordt een gips gebruikt voor de behandeling. In andere situaties kan de fractuuruitlijning of stabiliteit zodanig zijn dat een operatie zal helpen om een betere genezing van het bot te garanderen.
Chirurgische behandelingsopties kunnen variëren en kunnen pinnen, platen, schroeven en staven omvatten. Nogmaals, de exacte methode om een tibiafractuur te repareren is sterk afhankelijk van de specifieke omstandigheden van het letsel. Een operatie kan in een spoedgeval worden uitgevoerd kort na het letsel, of in andere gevallen kan het worden uitgesteld totdat zwelling en letsel aan zacht weefsel zijn begonnen te genezen.
Hersteltijden zijn ook zeer variabel en hangen af van de specifieke omstandigheden van de breuk en de behandeling die wordt gegeven. Over het algemeen duurt het minimaal drie maanden voordat tibiafracturen genezen, en bij veel fracturen kan het veel langer duren voordat ze volledig zijn hersteld.