Het anterieure enkel impingement syndroom is een aandoening die optreedt wanneer botuitsteeksels zich vormen aan de voorkant van het enkelgewricht. De botuitsteeksels kunnen zich vormen aan het uiteinde van het scheenbeen (de tibia), bovenop het enkelbot (de talus), of op beide. Wanneer de voet omhoog wordt geduwd, knijpen de botuitsteeksels, wat pijn veroorzaakt aan de voorkant van de enkel.
Inhoudsopgave
Wie loopt risico?
Het anterieure enkel impingementsyndroom wordt vaak aangeduid als “atleten enkel” of “voetballers enkel”. Men denkt dat de aandoening het gevolg is van herhaaldelijk microtrauma ( overbelastingsletsel ) aan de enkel, hoewel er ook andere mogelijke oorzaken zijn, waaronder een verstuikte enkel.
Deze blessure komt vaak voor bij atleten en kunstenaars wiens ambachten herhaaldelijke enkeldorsiflexie vereisen, waarbij de voet omhoog wordt gebracht bij de enkel. Dat omvat:
- Voetballers, die ook veel klappen van de bal en andere spelers op de enkel krijgen
- Voetballers
- Balletdansers
- Hardlopers
- Turnsters
Bij sommige atleten die geen symptomen hebben, kunnen botuitsteeksels en osteofyten op röntgenfoto’s zichtbaar zijn.
Symptomen
Mensen met een anterieure enkelimpingement hebben doorgaans pijn aan de voorkant van het enkelgewricht, vooral wanneer de voet omhoog wordt geduwd richting het scheenbeen (dorsiflexie). Dit gebied is vaak gevoelig en af en toe kan het botuitsteeksel over de voorkant van de enkel worden gevoeld.
De pijn verdwijnt vaak als de enkel in plantaire flexie wordt gebracht (bijvoorbeeld wanneer uw teen spits is of uw voet in een ontspannen positie staat).
Herhaalde enkelverstuikingen zijn een ander symptoom. U merkt misschien dat uw enkel gezwollen is na activiteit.
Diagnose
Zorgverleners stellen de diagnose voor een anterieure enkelinklemming doorgaans vast aan de hand van een lichamelijk onderzoek en een röntgenfoto.
Andere beeldvormende onderzoeken, zoals een MRI, echografie (vooral voor inklemming van zacht weefsel) of CT-scan, kunnen worden gebruikt om de diagnose te bevestigen en te controleren op andere problemen in het enkelgewricht die uw pijn kunnen veroorzaken.
Behandeling
De gebruikelijke behandeling van het anterieure enkel impingement syndroom is gericht op het verminderen van de ontsteking op de plaats van de impingement. Dit kan worden bereikt met:
- Rest
- Orale ontstekingsremmende medicijnen
- IJstoepassingen
- Hakwiggen in schoenen
- Een enkelbrace
- Mogelijk cortisone-injectie
Een enkelbrace kan vooral worden overwogen als u herhaaldelijk een enkelverstuiking hebt gehad. Uw zorgverlener kan indien nodig ortheses voorschrijven om de uitlijning van de voet te corrigeren.
Chirurgische ingrepen
Als deze behandelingen niet succesvol zijn, kan uw zorgverlener een operatie aanbevelen.
Bij een chirurgische ingreep die arthroscopische debridement wordt genoemd, maakt de chirurg kleine incisies en gebruikt hij een spiegel om in uw enkel te kijken en de botuitsteeksels die de inklemming veroorzaken, te verwijderen.
Voor grote osteofyten kan een chirurgische procedure genaamd open debridement , waarbij een grotere incisie wordt gemaakt, worden aanbevolen. Deze operatie moet zorgvuldig worden uitgevoerd om ervoor te zorgen dat er geen schade ontstaat aan de slagader of de diepe peroneale zenuw in dit gebied van de enkel.
Arthroscopisch debridement van bot- en zachtweefselinklemmingen heeft een goed succespercentage, een kortere hersteltijd en een snellere terugkeer naar sportactiviteiten in vergelijking met open debridementchirurgie. Onderzoek suggereert dat de meeste mensen een goede pijnverlichting hebben na arthroscopische chirurgie, maar slechts ongeveer een kwart van de bestudeerde personen kon binnen twee jaar na de procedure terugkeren naar hun eerdere niveau van atletisch vermogen.
Na de operatie moet u verwachten dat u twee weken een loopschoen moet dragen, gevolgd door fysiotherapie om het bewegingsbereik te herstellen, kracht op te bouwen en het uithoudingsvermogen te verbeteren. Als alles goed gaat, mag u waarschijnlijk na zes tot acht weken weer sporten.