Staw skokowy to złożone połączenie trzech kości, znanych jako kość strzałkowa, piszczelowa i skokowa. Piszczel jest powszechnie nazywana kością piszczelową, podczas gdy kość strzałkowa to cieńsza kość nogi sąsiadująca z nią. Skokowa to kość położona między kością piszczelową, strzałkową i piętą, która tworzy główne połączenie między podudziem a stopą i jest niezbędna do mobilności i równowagi.
Ponieważ staw skokowy jest podatny na skręcenia i ucisk, złamania tych kości nie są rzadkie i czasami mogą być trudne do leczenia.
Spis treści
Anatomia złamania kostki
Kiedy większość ludzi opisuje złamanie kostki, zazwyczaj ma na myśli dolne części kości piszczelowej i/lub strzałkowej. Niektóre złamania dotyczą obu kości, inne dotyczą tylko jednej. Samo złamanie może mieć miejsce na wypustkowatych końcach kości zwanych kostkami, do których należą:
- Kostka przyśrodkowa po wewnętrznej stronie kostki na końcu kości piszczelowej
- Kostka boczna po zewnętrznej stronie kostki na końcu kości strzałkowej
- Kostka tylna położona jest na dolnej tylnej stronie kości piszczelowej
Spośród nich kostka tylna jest strukturą najmniej podatną na samodzielne złamanie. Odosobnione złamania zdarzają się rzadko, a gdy już się zdarzają, zazwyczaj trudno je nastawić ( zresetować) i unieruchomić (ustabilizować).
Złamania kostki tylnej
Złamania kostki tylnej mogą być wyzwaniem dla ortopedy, ponieważ wzór złamania jest często nieregularny. Mogą rozbić się na wiele fragmentów i często trudno je zdiagnozować. Ponadto nie ma jednomyślności co do tego, jak najlepiej ustabilizować złamanie po jego nastawieniu.
Ogólnie rzecz biorąc, obrażenia te są opisywane jako złamania plafondowe kości piszczelowej ( plafond odnosi się do części kości piszczelowej, w której występuje staw stawowy). A ponieważ tkanka jest tam stosunkowo cienka, nie jest rzadkością złamanie otwarte (w którym skóra jest przerwana).
Łącznie izolowane złamania kostki tylnej stanowią zaledwie około 1% złamań stawu skokowego.
Częściej złamania występują, gdy zaangażowane są również kostka przyśrodkowa i boczna. Jest to powszechnie określane jako złamanie trójkostkowe, w którym wszystkie trzy struktury kostne są złamane. Jest to uważane za poważny uraz, któremu często towarzyszy uszkodzenie więzadeł i zwichnięcie stawu skokowego.
Leczenie i diagnostyka
Ponieważ izolowane złamanie tego typu jest tak rzadkie, diagnozy są czasami pomijane lub niejednoznaczne. W przypadku podejrzenia, tomografia komputerowa (TK) jest zazwyczaj preferowana zamiast prześwietlenia rentgenowskiego lub MRI . Tomografia komputerowa pozwala chirurgowi wyraźnie zobaczyć, ile jest fragmentów i pomaga określić, gdzie znajduje się główny fragment. To właśnie ten fragment będzie przedmiotem wysiłków fiksacyjnych.
Często wymagana jest operacja, aby upewnić się, że fragmenty są prawidłowo umieszczone. Mimo to nadal istnieją kontrowersje co do tego, kiedy jest to najbardziej odpowiednie. Tradycyjnie chirurdzy od dawna zalecają operację, jeśli zaangażowanych jest ponad 25% kostek.
Teraz sytuacja jest nieco inna, ponieważ większość chirurgów zgadza się, że rozmiar odłamka nie jest czynnikiem krytycznym. Zamiast tego operacja powinna być przeprowadzona, jeśli złamanie kostki tylnej powoduje jakąkolwiek niestabilność stawu skokowego, niezależnie od rozmiaru lub lokalizacji złamania.
Ogólnie rzecz biorąc, najlepszym sposobem na repozycjonowanie kości jest nacięcie z tyłu kostki. Pozwala to chirurgowi na repozycjonowanie fragmentów i zabezpieczenie ich płytkami i śrubami. W niektórych przypadkach kość nie musi być repozycjonowana, a fragment można zabezpieczyć bez operacji.
Rehabilitacja
Rehabilitacja jest podobna do tej stosowanej w przypadku innych rodzajów złamań stawu skokowego. Zazwyczaj chirurdzy unieruchamiają staw skokowy i pozwalają na wygojenie się nacięć przed rozpoczęciem fizjoterapii. Dlatego opieka pooperacyjna często wymaga, aby staw skokowy nie był obciążany przez sześć tygodni.
Pierwsza faza rehabilitacji będzie skupiona na przywróceniu ruchomości stawu skokowego, a następnie ćwiczeniach obciążających, gdy złamanie zacznie się goić. Całkowity czas rekonwalescencji wynosi od czterech do sześciu miesięcy, chociaż w przypadku poważniejszych urazów może potrwać dłużej.
Choć zdarza się to rzadko, w niektórych przypadkach konieczne może okazać się poddanie się zabiegowi chirurgicznemu w celu usunięcia sprzętu chirurgicznego w późniejszym czasie.