Złamania zmęczeniowe kości łódkowatej to częsty uraz stopy u sportowców. Te złamania zmęczeniowe występują zazwyczaj u sportowców, których dyscyplina wymaga gwałtownych ruchów i nagłych zmian kierunku. Do często kontuzjowanych sportowców należą biegacze, skoczkowie, sprinterzy, koszykarze i piłkarze.
Spis treści
Dlaczego występują
Kość łódkowata ma kilka problemów, które sprawiają, że jest szczególnie podatna na urazy spowodowane stresem. Jednym z tych problemów jest położenie kości. Znajduje się ona w środku stopy , a duże siły ściskające skupiają się na tej kości, szczególnie gdy stopa uderza o podłoże.
Drugim problemem jest dopływ krwi do kości, szczególnie do jej centralnego obszaru, gdzie często występują złamania zmęczeniowe. Obszar ten znajduje się w tzw. strefie zlewni , gdzie dopływ krwi jest słabszy, co utrudnia gojenie się drobnych urazów, a co za tym idzie, zwiększa prawdopodobieństwo przejścia w złamanie zmęczeniowe.
Objawy urazu
Sportowcy zazwyczaj skarżą się na nieokreślony ból śródstopia tuż za stawem skokowym. Ból jest zazwyczaj najbardziej uciążliwy podczas i tuż po aktywności sportowej i ustępuje po okresie odpoczynku. W cięższych przypadkach pacjenci mogą odczuwać ból nawet podczas bardziej rutynowych czynności, takich jak chodzenie.
Zwykle nie ma historii ostrego urazu, zamiast tego większość sportowców opisuje pogarszający się, dokuczliwy ból. Niestety, często prowadzi to do opóźnienia diagnozy i chociaż zwykle nie powoduje żadnych długoterminowych problemów, opóźnia rozpoczęcie leczenia.
Rozpoznanie złamania zmęczeniowego kości łódkowatej podejrzewa się, gdy sportowcy odczuwają ból bezpośrednio nad kością łódkowatą. W tym obszarze może występować niewielki obrzęk. Czasami złamanie zmęczeniowe kości łódkowatej jest widoczne na zdjęciu rentgenowskim, ale często wymaga innych badań, aby je wykryć. Badania, w tym MRI, tomografia komputerowa i skany kości, mogą być wykorzystane do wykrycia tego urazu.
Opcje leczenia
Zazwyczaj leczenie złamania zmęczeniowego kości łódkowatej polega na stosowaniu metod niechirurgicznych. Ważne jest jednak, aby leczenie było odpowiednie, ponieważ złamania te mogą się nie zagoić, jeśli nie zostaną odpowiednio leczone.
Typowe leczenie polega na odpoczynku od aktywności, ograniczonym obciążaniu kończyny (kulami) i unieruchomieniu w gipsie. Czas trwania leczenia zależy od wielu czynników, ale zazwyczaj gips stosuje się przez sześć tygodni, po czym następuje stopniowe wznawianie aktywności obciążających kończynę.
Realistyczny okres powrotu do uprawiania sportu, oparty na licznych badaniach naukowych, wynosi średnio około sześciu miesięcy.
Jeśli sportowcy próbują zrobić zbyt wiele, zbyt wcześnie, te urazy mogą goić się jeszcze dłużej i mogą nie wyleczyć się całkowicie. Złamania kości łódkowatej, które się nie goją ( brak zrostu ), mogą wymagać leczenia chirurgicznego w celu lepszej stabilizacji uszkodzonej kości i stymulacji reakcji gojenia. W niektórych przypadkach sportowcy mogą zdecydować się na rozpoczęcie leczenia chirurgicznego, aby mieć pewność, że leczenie postępuje tak szybko, jak to możliwe, i nie ryzykować, że leczenie niechirurgiczne nie będzie skuteczne.