Eksperci twierdzą, że malejący wskaźnik samobójstw w czasie pandemii nie przedstawia całej historii

W związku z pandemią, izolacją społeczną i niepewnością ekonomiczną, które negatywnie wpływają na zdrowie psychiczne narodu, wielu ludzi wysuwa hipotezę, że w ciągu ostatniego roku wzrosła liczba samobójstw.

Jednak nowe wstępne dane z Centers for Disease Control and Prevention (CDC) pokazują 5,6% spadek ogólnego wskaźnika samobójstw w USA w 2020 r. Mimo to eksperci zauważają, że możemy nie rozumieć złożonej współzależności między pandemią a tym, jak wszystkie jej skutki uboczne — na gospodarkę, bezpieczeństwo pracy, bezpieczeństwo osobiste i zdrowie psychiczne — wpływają na samobójstwa. Dane zostały opublikowane w JAMA Network pod koniec marca.

Jednak jest kilka czynników, które znamy, mówi dr Anna Mueller, profesor socjologii na University of Indiana, która bada samobójstwa wśród nastolatków, w wywiadzie dla Health Life Guide. Pierwszym jest to, że dane CDC są wstępne i dlatego należy je interpretować ostrożnie. „Zwykle CDC potrzebuje dwóch lat, aby przedstawić te dane w czysty i rygorystyczny sposób”, mówi, więc powinniśmy pamiętać, że liczby są tymczasowe i mogą ulec zmianie.

Mueller mówi ponadto, że analizując dane, należy wziąć pod uwagę dwa inne czynniki: fakt, że nie zawierają one podziału na grupy demograficzne oraz fakt, że wskaźniki samobójstw nie są jedynym wskaźnikiem zdrowia psychicznego.

Brak podziału demograficznego

Mueller twierdzi, że spadek ogólnego wskaźnika samobójstw o ​​5,6% daje jedynie ogólny obraz całości. Istnieją różne kategorie demograficzne, które należy rozbić, w tym płeć, rasę, poziom wykształcenia, dochód i region, aby zobaczyć, gdzie wskaźnik samobójstw się zmienia.

„Niektóre z tych podziałów mogą być naprawdę ważne, ponieważ obserwujemy różnice demograficzne w tym, kto jest negatywnie dotknięty pandemią” – mówi Mueller.

Badania przeprowadzone w zeszłym roku wykazały, że niektóre społeczności odczuwają negatywne skutki pandemii bardziej niż inne, a nierówności w dostępie do opieki zdrowotnej, które istniały przed 2020 rokiem — zwłaszcza wśród czarnoskórych Amerykanów — jeszcze się pogłębiły w wyniku pandemii.

Na przykład w połowie kwietnia 2020 r. Afroamerykanie już częściej zapadali na COVID-19 i częściej umierali z jego powodu w porównaniu z białymi Amerykanami. „W Chicago ponad 50% przypadków COVID-19 i prawie 70% zgonów z powodu COVID-19 dotyczy osób czarnoskórych, chociaż [osoby czarnoskóre] stanowią tylko 30% populacji” — napisał kardiolog Clyde W. Yancy, MD, MSc , w artykule w czasopiśmie.  Zauważył, że w różnych miastach i stanach Afroamerykanie i osoby z innych zmarginalizowanych grup chorowały i umierały w nieproporcjonalnie większym stopniu niż biali Amerykanie, w tym w Nowym Jorku, Luizjanie i Michigan.

Badanie przeprowadzone w grudniu wykazało również, że na wczesnych etapach pandemii wskaźniki samobójstw wśród czarnoskórych i białych mieszkańców Marylandu zmieniały się w przeciwnych kierunkach. Podczas gdy wskaźnik samobójstw wydawał się podwajać w porównaniu do poprzednich lat wśród czarnoskórych mieszkańców między 5 marca a 7 maja, „prawie zmniejszył się o połowę” wśród białych mieszkańców w tym samym okresie i w kolejnych miesiącach. 

Inne grupy ludności, które mocno ucierpiały z powodu pandemii, to pracownicy pierwszej linii, zwłaszcza pielęgniarki filipińsko-amerykańskie, które są „bardziej narażone ze względu na ich nieproporcjonalnie duży udział w kadrze pielęgniarskiej kraju”, zgodnie z artykułem z października 2020 r. Pielęgniarki filipińsko-amerykańskie stanowią 4% wszystkich pielęgniarek i częściej pracują na oddziałach intensywnej terapii. 

Biorąc pod uwagę różnorodność sposobów, w jakie pandemia wpłynęła na jednostki, Mueller mówi, że obawia się, że statystyki nie przedstawiają całej historii. Spadek może dotyczyć bardziej tych, na których pandemia nie miała tak negatywnego wpływu. Na przykład niektórzy mogli pracować z domu, liczyli na stabilność finansową i nie musieli uczyć dzieci w domu. „Niektóre z tych różnic demograficznych mogą być naprawdę istotne dla tego, jak ludzie doświadczali pandemii” — mówi. „Może się okazać, że gdy będziemy mieć bardziej szczegółowe dane, zobaczymy, że może nie było to straszne dla wszystkich, ale było trudne dla niektórych grup i może to mieć odzwierciedlenie we wskaźniku samobójstw”.

„Kiedy masz naprawdę dużą statystykę, ale nie możesz zobaczyć w niej danych demograficznych lub nie możesz jej rozbić, może to prowadzić do wielu błędnych interpretacji dowolnych danych” — dodaje Mueller.

Wskaźnik samobójstw to tylko jeden ze wskaźników

Chociaż możemy patrzeć na wskaźnik samobójstw, aby ocenić zdrowie psychiczne narodu, nie jest to jedyna statystyka, którą powinniśmy brać pod uwagę. „Podejrzewam, że ludzie będą używać tej liczby, aby powiedzieć: »Och, pandemia nie jest tak zła dla zdrowia psychicznego ludzi, jak myśleliśmy«” — dodaje Mueller. „A oczywiście samobójstwo to tylko jeden z mierników”.

Na przykład CDC poinformowało w grudniu, że liczba zgonów z powodu przedawkowania „przyspieszyła” podczas pandemii COVID-19, odnotowując największą liczbę zgonów z powodu przedawkowania narkotyków w okresie 12 miesięcy. Liczba zgonów związanych z alkoholem również wzrosła w ciągu ostatnich dwóch dekad, a eksperci stwierdzili, że alkoholizm nasilił się podczas pandemii.

Mueller twierdzi, że wzrost liczby zgonów związanych z używaniem substancji psychoaktywnych i przedawkowaniem może świadczyć o tym, że coraz więcej osób zmaga się z problemami ze zdrowiem psychicznym i nie jest w stanie szukać pomocy, gdy jej potrzebuje.

Inne wydarzenia życiowe, takie jak utrata domu, jak mówi Mueller, mogą przyczyniać się do cierpienia odczuwanego podczas pandemii. „Badania wykazały, że niepewność ekonomiczna i trudności ekonomiczne mogą być niezwykle przygnębiające i mogą być powiązane ze wskaźnikami samobójstw” — mówi. „Bardzo martwię się o osoby, które straciły domy lub doświadczyły znacznej niepewności ekonomicznej podczas tej pandemii. Bardzo martwię się o ich zdolność do powrotu do zdrowia w przyszłości, zwłaszcza jeśli w gospodarstwie domowym są dzieci”.

„Niezależnie od tego, czy jest to trauma spowodowana utknięciem w domu w sytuacji przemocy domowej, czy utrata kogoś bliskiego z powodu COVID-19” — dodaje — wszystko może być potencjalnym czynnikiem ryzyka samobójstwa. „Nie twierdzę, że żałoba powoduje samobójstwo. Nie możemy tego powiedzieć” — mówi. Jednak trudne doświadczenia życiowe mogą być emocjonalnie obciążające. „A dla niektórych osób oznacza to, że rozwijają się u nich myśli samobójcze”.

Jak iść naprzód

Podczas gdy COVID-19 odebrał życie niezliczonej liczbie osób, samobójstwo nadal pozostaje jedenastą najczęstszą przyczyną zgonów w Stanach Zjednoczonych, pomimo wstępnego spadku o 5,6%.  Mueller mówi, że druga strona medalu leży w naszej reakcji.

„Największą nadzieją w tej pandemii jest to, że czuję, że ludzie zaczęli mówić o zdrowiu psychicznym znacznie bardziej otwarcie” – mówi. W idealnym przypadku przeniosłoby się to na bardziej otwarte rozmowy o zdrowiu psychicznym w szkołach, systemach opieki zdrowotnej i miejscach pracy. Ma nadzieję, że może to nawet wywrzeć presję na decydentów, aby rozszerzyli zasięg opieki psychiatrycznej.

Mueller dodaje, że szczególnie w szkołach chciałaby zobaczyć zmiany w wartościach i praktyce edukacyjnej. „Jeśli [edukatorzy i szkoły] mogliby stać się bardziej świadomi traumy i mieć filozofię edukacyjną bardziej całościową dla dziecka”, mówi, gdzie nie chodzi tylko o edukowanie uczniów, ale wspieranie ich w wyzwaniach życiowych, „to jest moja nadzieja”.

Informacje w tym artykule są aktualne na dzień podany, co oznacza, że ​​nowsze informacje mogą być dostępne, gdy to czytasz. Aby uzyskać najnowsze informacje na temat COVID-19, odwiedź naszą  stronę z wiadomościami o koronawirusie .